ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Αυτή είναι ίσως η φωτογραφία από τη Συρία που με διαλύει περισσότερο από κάθε άλλη. Είναι η στιγμή που ένας φωτογράφος θέλει να απαθανατίσει ένα παιδί, θύμα ενός από τους χιλιάδες πολέμους που σφυροκοπούν την ανθρωπότητα. Στη θέα της φωτογραφικής μηχανής, το παιδί τρομάζει, την περνάει για όπλο και σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να βλέπεις ένα παιδί να έχει χάσει ότι πολυτιμότερο είχε, την παιδική του αθωότητα. Αντί να παίζει με τους φίλους του υποχρεώνεται να ζει διαρκώς με τον φόβο.

Και δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο. Είναι απλώς ένα ακόμα θύμα της ανθρώπινης κτηνωδίας.

Οι τζιχαντιστές στη Συρία, οι Ισραηλινοί στην Παλαιστίνη, οι Αμερικάνοι στο Ιράκ, οι Σαουδάραβες στην Υεμένη, ο ίδιος εχθρός με άλλο μανδύα κάθε φορά. Και οι οπλοβιομηχανίες πουλάνε φυσικά σε όλους, γιατί στην μπίζνα όλα επιτρέπονται.

Και αναρωτιέμαι πόσα παιδιά υποχρεώνονται να ζήσουν σε συνθήκες σαν αυτές της Μέσης Ανατολής και πανικοβάλλομαι. Εδώ εμείς που γεννηθήκαμε στις εποχές της αποκαλούμενης κοινωνικής «ειρήνης» και δεν θυμάμαι να έχω εξοργιστεί περισσότερο στη ζωή μου απ” όταν έπεφτε νεκρός ένας νεαρός, συνονόματος του πρωθυπουργού, στα Εξάρχεια.

Πώς θα ήταν η ζωή μας, αν κάθε μέρα ήταν ένας δύσκολος αγώνας επιβίωσης με σφαίρες και βόμβες να πέφτουν βροχή δίπλα μας;

Πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς καθαρό νερό από τις βρύσες μας και φαγητό κάθε μέρα στο πιάτο μας (όσοι τέλος πάντων τα έχουμε αυτά – κάποιοι δεν τα έχουν);

Πώς θα ήταν η ζωή χωρίς την βεβαιότητα πως θα γυρίσεις σπίτι σου απόψε;

Και αντί να είμαστε περισσότερο άνθρωποι, κάποιοι γίναμε σαν τα τέρατα που τρομοκρατούν καθημερινά το παιδί της φωτογραφίας. Και δεν θέλουμε κιόλας να το παραδεχθούμε. Και όπως έχουμε πει δεκάδες φορές, χωρίς αυτοκριτική δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα.

Η Ευρώπη στο μεταξύ, όχι μόνο έχει εμπλοκή στους πολέμους, αλλά έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε χωροφύλακα, να μην πω ταγματασφαλίτη των συνόρων της.

Της ζητάει να διαχειριστεί μόνη της τα χιλιάδες καραβάνια που περνάνε τα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας.

Και η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα αδιέξοδο και ηλίθιο «πλάνο» με μοναδικό σκοπό να απογοητευθούν οι απελπισμένοι, κάτι που προσωπικά το θεωρώ αδύνατον, καθώς δεν μπορείς να αποθαρρύνεις έναν απελπισμένο.

Και θα το πω για δεύτερη φορά, κατ” εμέ η μόνη λύση είναι να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα στη ρίζα του.

Τι περιμένουμε σε έναν κόσμο που η οπλοβιομηχανία είναι η πιο επικερδής δραστηριότητα;

Τι περιμένουμε όταν η αμερικανική επέμβαση κατέστησε το Ιράκ τη χώρα με τη μεγαλύτερη παιδική θνησιμότητα στον κόσμο;

Τι περιμένουμε όταν ο ισραηλινός στρατός καθημερινά βιαιοπραγεί στην Παλαιστίνη;

Τι περιμέναμε όταν η Ευρώπη χρηματοδοτούσε επί χρόνια τους τζιχαντιστές, για να δημιουργήσει συνθήκες αποικιοκρατίας αντίστοιχες των αφρικανικών χωρών;

Τι; Δεν το έκανε; Όταν απέσυρε το εμπάργκο στις πετρελαϊκές πηγές της Συρίας το 2013 για να ωφελήσει την αντιπολίτευση και διάφορες αντικυβερνητικές οργανώσεις (δηλαδή ISIS κτλ), τι ακριβώς πετύχαινε τότε;

Όταν οι Αμερικάνοι ανέτρεπαν κάποτε την εξουσία στο Ιράκ και έβαζαν τον Σαντάμ Χουσεΐν στο τιμόνι, τι ακριβώς πέτυχαν; Αγγελούδια εμείς οι δυτικοί και μόνο οι άλλοι είναι οι βάρβαροι.

Το μόνο θετικό, αν συμμερίζεται κάποιος την αισιοδοξία μου, είναι πως έχουμε αρχίσει να γινόμαστε πιο ανθρώπινοι με τους πρόσφυγες/μετανάστες.

Κάποιοι από μας θέλουμε να μπορούμε να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη. Είναι κρίμα που κάποιοι μπλέκουν τον ηλίθιο τεχνοκρατισμό της Δύσης με την προσφορά βοήθειας σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.

Είναι κρίμα που πιστεύουμε πως ο πλανήτης δεν μας «χωράει» όλους.

Είναι κρίμα που μας έχουν βάλει να ασχολούμαστε με το πρόβλημα του χρέους και με οικονομικούς όρους αντί να ασχολούμαστε με το μοναδικό ζήτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί, δηλαδή πως θα γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος για το σύνολο των ανθρώπων.

Είναι κρίμα που τεράστιες εκτάσεις θεωρούνται πλέον ακατάλληλες για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου.

Θα μπορούσα να επεκταθώ αλλά τα γράφω στο πόδι, ως συνήθως. Σκέψεις που πασχίζουν να γίνουν λέξεις, προτάσεις.

Αν κάποιοι θέλουν να το προσαρμόσουν στο γνωστό ψευτοδίλημμα «χαρτιά για όλους ή απέλαση των λαθραίων», ε ας κάνουν ότι καταλαβαίνουν.

Εγώ το ανέλυσα και στο προηγούμενο κείμενο με μεγαλύτερη σαφήνεια ή δημιουργική ασάφεια.

Αυτά που γράφω είναι οι προσωπικοί προβληματισμοί για μια παγκόσμια κατάσταση που είναι θέμα χρόνου να βρεθεί στις αυλές μας.

Ήδη, το Παρίσι έζησε κάποιες καταστάσεις πριν λίγα χρόνια που μάλλον δεν κατάλαβε κανείς ότι ήταν το πρώτο καμπανάκι.

Τέλος πάντων, είναι κρίμα, εν έτει 2015, να χύνεται ακόμα αίμα για τις θρησκείες και τα κέρδη των πολυεθνικών.

Είναι κρίμα σε περισσότερες από τις μισές χώρες του πλανήτη (αν όχι σε όλες) να μην μπορεί ένα παιδί να ζήσει ελεύθερο και ανέμελο. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη μας δυστυχία.

Είναι κρίμα που δεν μπορώ να διαβεβαιώσω το παιδί της φωτογραφίας ότι σύντομα τα όνειρα θα λάβουνε εκδίκηση.

Όπως έλεγε κάποτε ο τίτλος μιας εκπομπής του Κώστα Αρβανίτη, που τον δανείστηκε φυσικά από το έργο του Κώστα Μουρσελά: «Ω τι κόσμος μπαμπά!».

Πράγματι, τι κόσμος. Και δεν μας καίγεται καρφί…

Με εκτίμηση

Άρης

(Αγαπητέ Άρη, οι φωτογραφίες έντρομων παιδιών από τις εμπόλεμες χώρες καταναλώνονται -όπως καταναλώνονται τα πάντα- και φέρνουν χρήματα. Αυτό είναι κάπως χυδαίο. Και από αυτή την άποψη, οι φωτογραφικές μηχανές είναι «όπλα». Επίσης, αυτά τα παιδιά των πολέμων έχουν γονείς. Και οι γονείς άνθρωποι είναι. Άνθρωποι που έχουν το δικαίωμα να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να τα κάνουν ευτυχισμένα. Δεν μεγαλώνουν όμορφα τα παιδιά, αν δεν έχουν γονείς. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καμία αίσθηση των κινδύνων που υπάρχουν για όλο τον πλανήτη -πυρηνικά όπλα και καταστροφή του περιβάλλοντος-, αν και η δικαιολογία είναι πως ο αγώνας για την καθημερινή επιβίωση δεν σου επιτρέπει να σκέφτεσαι άλλα πράγματα. Ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να σκεφτούμε πως είμαστε όλοι άνθρωποι με τα ίδια δικαιώματα. Ο ρατσισμός βασιλεύει στην «πολιτισμένη» Ευρώπη και το διαπιστώνουμε καθημερινά. Ελπίζω στην παγκόσμια εξέγερση. Να είσαι καλά.)

Ω τι κόσμος μπαμπά!