Σχέση… μια λέξη που ετυμολογικά προέρχεται από τον μέλλοντα «σχήσω» δηλαδή «θα έχω».

Έτσι πιστεύουμε πως αυτό που μοιραζόμαστε με κάποιον, το κομμάτι του εαυτού μας, της ζωής μας, της καθημερινότητάς μας θα το μοιραζόμαστε πάντα.
Θα τον έχουμε πάντα.
Αυτός είναι ο λόγος που οι πάσχοντες από έρωτα, γίνονται πολλές φορές απαιτητικοί εξαιτίας της ιδέας της μονιμότητας που φέρει η σχέση.
Ζητούν παράλογα πράγματα: αστέρια που θέλουν να κατεβάσεις, ήλιους να τους φορέσεις στα μαλλιά, ή και το φεγγάρι ακόμα να απιθώσεις στις παλάμες τους.
Απαιτούν να τους μιλάς με μεγάλες υποσχέσεις κι ακόμη πιο μεγάλα και βαρυσήμαντα λόγια.

Έμαθα να μένω στο τι έχω τώρα, όχι τι θέλω ή πόσα θέλω να έχω.
Δεν πίεζα να μου δώσουν κάτι που δεν είχαν, δε ζήτησα κάτι να μου αγοράσουν. Δεν έβαλα τιμή στην ευτυχία μου και είπα «αφού με θες, πλήρωσέ τη».

Διάβασα κάπου πως οι άνθρωποι που αγαπούν, επιμένουν, υπομένουν και περιμένουν.
Παράξενος γρίφος η αγάπη. Οι καταλήξεις των κρυμμένων λέξεών της έχουν σαν κοινό παρονομαστή το –μένω.
Κι εμείς για μια απλή κατάληξη φτάσαμε να χάνουμε όλες τις προτάσεις.
Μας είναι δύσκολο το «μένω» γιατί το χρησιμοποιούμε σαν υλικό βραχείας καύσης.
«Μένω» μέχρι το «επόμενο».
Ας είναι δεύτερης διαλογής, φθηνό, κακοφτιαγμένο. Ας μην είναι παραμυθένιο και όμορφο. Ας είναι μόνο βολικό και άνετο.
Συμβιβαζόμαστε χωρώντας τον εαυτό μας σε φαρδιά και χοντροκομμένα παπούτσια. Τις φοβόμαστε τις μεγάλες θάλασσες και τους απέραντους ωκεανούς όσο κι αν μας μαγεύουν με την ομορφιά τους.
«Ρηχό» κι «εύκαιρο» είναι οι λέξεις κυριότητάς μας. Το εύκολα διαχειρίσιμο που θεωρούμε ότι κουκουλώνει το κενό και διώχνει τον φόβο της εγκατάλειψης που προκαλεί η αναμονή της ποιότητας. Κατά αυτόν τον τρόπο κινούμαστε και επιλεγούμε.
Δεν παραδίδω μαθήματα ηθικολογίας. Μόνο με μένα τα βάζω. Βάζω στη σειρά αλλεπάλληλα «κατηγορώ» και τα αφήνω να με δέρνουν αλύπητα.
Με κατηγορώ..,
Για κάθε «δεν πειράζει» που τελικά πείραζε.
Για κάθε χρονικό περιθώριο που ξεχείλωσα ενώ δεν έπαιρνε άλλο.
Για όλες τις λέξεις που έσβηνα στο τασάκι χωρίς να τις καπνίσω.
Με κατηγορώ που δε με λυπήθηκα και το πάλεψα πιο πολύ και από θανάτου. Που ενώ ήξερα δεν έλεγα ν᾽ αλλάξω τη γαμημένη τη σελίδα και να πάω παρακάτω.
Όταν μου έλεγαν την αγάπη να τη μοιράζω με δόσεις και να ζητώ πανωτόκια, γελούσα και κουνούσα απαξιωτικά το χέρι.
«Με ρέγουλα τα δοσίματα, κορίτσι μου! Κι αν δε θες πληρωμή, να ζητάς έστω ένα ασήμωμα τυπικό, γιατί εκτιμούν περισσότερο ό,τι πληρώνουν όχι ό,τι τους δίνεται ελεύθερα!»
Μα είναι χτικιό ο έρωτας, ψυχούλα μου. Σε πιάνει από τα μάτια και σε αρρωσταίνει μέχρι το μεδούλι. Κι όσες φυλλάδες με οδηγίες χρήσης κι αν σου δώσουν στο χέρι, εσύ θα τις πετάξεις όλο αλαζονεία στον κοντινότερο κάδο, πιστεύοντας πως εσύ θα τα φέρεις όλα στα μέτρα σου, πως με σένα όλα θα γίνουν διαφορετικά.
Και η αλήθεια είναι πως την πεποίθηση αυτή, τη φυτεύεις βαθιά και παλεύεις με νύχια και με δόντια για να μη φανεί σκάρτη. Μέχρι που τζογάρεις ό,τι έχεις και δεν έχεις και καταλήγεις στη γωνιά ενός δρόμου να αδειάζεις τον εαυτό σου.
Ντόπα είναι ο έρωτας, σούπερ αμόλυβδη και βάλε. Ξέρεις πού την πατάμε οι άνθρωποι; Στη μαλακία που μας δέρνει. Που πιστεύουμε πως επειδή εμείς παρκάρουμε, το ίδιο θα κάνει και ο διπλανός.
Η αλήθεια, όμως, πως με γεμάτα καύσιμα κανείς δε μένει στο ίδιο σημείο. Ένα φιλοδώρημα κι ένα ξερό «τα λέμε» σου αφήνει στην καλύτερη. Πατάει και σε αφήνει να ρουφάς σκόνη και όνειρα.
Για αυτό σου λέω. Μην έχεις αξιώσεις, για να μη βρεθείς κι εσύ να κατηγορείς τον εαυτό σου. Για να μην γκρεμιστείς από εκείνο το αύριο που θα το μοιράζεσαι μόνος.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
< < ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°