Στις νιογέννητες φεγγαράδες πίνω απόψε. Σ” ό,τι χρόνια παραμονεύει και, φοβισμένο απ” τη ζωή, πισωπατεί και βουβαίνεται. Μα να δεις που φέτος θα’ρθει. Ίδιο φεγγάρι, ναι. Δίχως σχήμα και μορφή θα πέσει στα χέρια μας μέσα. Και θα στάζει κείνα που χρόνια μας αρνείται τ΄όνειρο, κείνα που με τα δάχτυλα, θα κάνουμε Αρχή. Μπαγιάτικα ευχολόγια όλα τούτα λες; Μα πως αλλιώς… Δίχως αχτίδα, χωρίς άστρι, μ” αποφέγγαρο λειψό; Ζωντανή εντός η πίστη. Το βαθύ χρώμα της ελπίδας που αποζητάμε για ν” ακουμπάμε, ν” ανασαίνουμε. Γι αυτό συνεχίζουμε να ευχόμαστε. Για να τ” ακούμε πρώτα εμείς, οι ίδιοι. Να θεριεύει μέσα μας το φως. Κι η ψυχή ολόλευκη, παιδούλα που ξαναζεί τη ζωή απ” την πρωταρχή της. Μακάρι να κατορθώσουμε, τούτη τη χρονιά, να συγκεντρώσουμε ακοή και όραση εντός μας. Να “χουμε τη ικανότητα -πιά-, ν” ακούμε τις πραγματικές αναζητήσεις της ψυχής και τον κόσμο που απλώνεται εκεί μέσα. Και να “ναι η αγάπη μας γυμνή, εντελώς. Ξεσκέπαστη να τη δίνουμε, δίχως προϋποθέσεις, χωρίς κρατούμενα κι αναφορές. Όλα τα Ωραία, μέσα ατην νέα χρονιά. Κι η αγάπη, το’παμε, πρωτομαστόρισσα. Κι οι αστροευχές του Νότου να πέφτουν σα φιλιά από τα χείλη..
ΥΓ.. Καμμιά φορά είναι καλοκαίρι Κι έχω ήλιους να κοιτώ και θάλασσες Κι έχω μουσικές εκτός και βαμβακερά κοντομάνικα Και μια μοναξιά τεράστια, πάνω απ” τον ήλιο
Πέρα απ” το θεό Να σκεπάζει ουρανούς Και να κρυώνει. Καμμιά φορά τρέχουνε χειμώνες
Κι έχω βροχές να στάζουνε στο φως. Κι έχω αέρηδες εμπρός κι αγριεμένους τόπους. Και μια αρχή ξανά, μπροστά απ” το θάνατο. Εκεί που χύνεται η ζωή Να στέκεται γυμνή Να μη παγώνει…

εγραψε το πιτσιρικι

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
< < ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°