Σπάνια οι μνήμες χωνεύονται στις στροφές ενός μεγάλου και αντρίκιου χορού. Παιδικά χρόνια, ανάσες νιότης και θύμησες. Οι πιο νέοι δύσκολα καταλαβαίνουν. Οι πιο παλιοί, εύκολα αντιλαμβάνονται.
Τώρα που ξεφτίζουν τα πρότυπα, ας τραγουδήσουμε μαζί τον μεγαλύτερο χορό που ζωντανεύουν μέσα μας, όταν χρειαζόμαστε- και το έχουμε ανάγκη- να γυρίσουμε στα παλιά, κοιτάζοντας μορφές που φεύγουν, παππούδες που κάποτε ήταν νέοι άντρες που έπιαναν την πέτρα και την έστειβαν. Περαστικοί όλοι από έναν κύκλο ζωής, γεμάτη αισιοδοξία, όπως το πρωινό χάραμα που ξεκινάει η μέρα. Κάποιοι δε θέλουν να σκεφτόμαστε, δε θέλουν να αγαπάμε, δε θέλουν να κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Εμείς, οι Έλληνες, αργούσαμε αλλά όταν φτάναμε στο αμήν, τους στέλναμε στο διάολο. Αυτό θα κάνουμε και τώρα.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
< < ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°