ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

«Στα τέσσερα η κυβέρνηση για να γυρίσει η Τρόικα» – εφημερίδα «Τα Νέα». Μεγάλες στιγμές της δημοσιογραφίας. Ισοβαθείς με άπατους και λασπερούς πυθμένες. Και το γεγονός ότι η ίδια φράση («στα τέσσερα η κυβέρνηση») έχει χρησιμοποιηθεί άλλοτε από άλλους για άλλη κυβέρνηση, δεν συνιστά δικαιολογία για όσους τώρα διάλεξαν να τους μιμηθούν ή μάλλον το κρα του κόρακα να πιθηκίσουν. Κλαζομενιές…

Οχι μόνον θλιβερή, αλλά μάλλον αποκρουστική η προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο περί τη δημόσια διοίκηση (συνοδευόμενο, ως συνήθως, από ένα κάρο άσχετες τροπολογίες). Προσπαθούσε να ομιλήσει η κυρία Γεννηματά από του βήματος εν μέσω οχλαγωγίας από πλευράς βουλευτικών εδράνων (σύνηθες), αλλά και υπό το κράτος ενός χαβαλέ που είχαν σηκώσει αναμεταξύ τους τα υπουργικά έδρανα (όχι και τόσον σύνηθες).

Ο δε κ. Τσίπρας, και πάλι κορυφαίος! αφού κατήγγειλε τον κ. Μητσοτάκη ότι δεν ήταν παρών στην Ολομέλεια ώστε να ακούσει τον κ. Πρωθυπουργό, ο ίδιος μετά την ομιλία του την έκανε, χωρίς να καθίσει κι αυτός να ακούσει τους άλλους αρχηγούς. Γενικώς ο κ. Πρωθυπουργός ήταν αυτή τη φορά στο Κοινοβούλιο στα κέφια του: αφού μπέρδεψε τα νούμερα για το αγροτικό (δυο-τρεις φορές), ύστερα (απαντώντας στην επίθεση του ΔΟΛ περί προσωρινότητας του ΣΥΡΙΖΑ) διεκήρυξε ότι «κανένας μας δεν είναι προσωρινός στη δημοκρατία» και μάλιστα το επανέλαβε δυο-τρεις φορές. Η κορυφαία στιγμή όμως του κ. Τσίπρα

ήταν όταν ζητούσε συναίνεση… επιτιθέμενος! Οχι για πρώτη φορά, αλλά προχθές ήταν στα πάνω του. Προφανώς αν δεν πλακώσεις κάποιον στις μάπες, αυτός ο αδιόρθωτος δεν πρόκειται να συναινέσει ποτέ να τον πλακώνεις στις μάπες. Τέλος,

ο κ. Τσίπρας δεν είπε ούτε λέξη για το ΝΑΤΟ. Ούτε λέξη! Ούτε μια τόση δα λεξούλα. Κατά τα άλλα, επιδόθηκε στο αγαπημένο του σπορ, να αναλώνεται σε λεονταρισμούς εναντίον εκείνων που μπροστά τους λέει και καμιά κουβέντα για να περνάει η ώρα. Ας έπαιρνε

γραπτές δεσμεύσεις από τους ενοίκους του λάκκου των λεόντων για το προσφυγικό, αντί να κάνει ενώπιόν τους το καλό παιδί και να αρκείται σε «συμφωνίες κυρίων». Σπουδαίοι «κύριοι»! Ο λόγος τους συμβόλαιο

θανάτου.

Πλην όμως, όλα αυτά δεν είναι της πλάκας, είναι πολύ σοβαρά. Σοβαρά σε δύο επίπεδα, αυτό πάνω στο οποίο κινούμεθα εμείς κι εκείνο το οποίο κινείται γύρω μας. Εμείς κινούμεθα στη φορά της πιο παράδοξης τυχαιότητας. Με τον λαό να πληρώνει τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος (λόγου χάριν η θεία μου η Φωτούλα! χρωστάει στις τράπεζες 8.000 ευρώ στη μία και 5.000 ευρώ στην άλλη! Με αυτά πρέπει να πληρώσει τα 57.000.000 δάνειο που έχει πάρει ο κ. Ροφός, της γνωστής οικογενείας των Σφυροκεφάλων). Δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Ούτε

με το Δ’ μνημόνιο που ετοιμάζεται ο κ. Τσίπρας να υπογράψει με το ΔΝΤ – μάλιστα στο Αγγλικό Δίκαιο. Θα μου πείτε ότι ο Αλέξης δεν υπογράφει τίποτα στο Αγγλικό Δίκαιο. Σωστόν! Γκόου μπακ, Αγγλικό Δίκαιο!..

Ομως, για να σοβαρευτούμε: το προσφυγικό πρόβλημα λειτουργεί καταλυτικώς. Αν τα μνημόνια έχουν φθείρει την πολιτική και το πολίτευμα, το προσφυγικό

απειλεί την υπόσταση και τη συνοχή της χώρας. Η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται αλλοπρόσαλλη.

Το ζήτημα της «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης» έχει αρχίσει να ξεφεύγει απ’ τα χέρια του λαού (ο οποίος επ’ αυτού εκφράσθηκε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα), γλιστρώντας πλέον στους σχεδιασμούς και στα καμώματα κύκλων που στην «έκτακτη ανάγκη» βλέπουν ένα όχημα πολιτικών παρεκβάσεων και πολιτειακών εκτροπών.

Αδιανόητα κάτι τέτοια, θα μου πείτε, ανήκουν σε άλλες εποχές. Θα συμφωνούσα (κι εδώ πάμε στο δεύτερο επίπεδο που κινείται γύρω μας) – θα συμφωνούσα, λοιπόν, αν δεν θα ήταν απαραίτητο να αναρωτηθούμε για την όντως εποχή στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη σήμερα. Μήπως έχει επιστρέψει στην εποχή των κανονιοφόρων και των αποικιακών πολέμων; Τι γίνεται με τη δημοκρατία στην Ευρώπη σήμερα; Εκπίπτει, ευτελίζεται και εκφυλίζεται. Σε πόσες χώρες ανεβαίνει η Ακροδεξιά; Γαλλία, Αυστρία, Ουγγαρία, Ουκρανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Δανία, Πολωνία κι άλλες. Ενώ ταυτοχρόνως «ετοιμάζονται» και οι υπόλοιπες. Διότι κι εκεί που η Ακροδεξιά ανεβαίνει λίγο, και πάλι ανεβαίνει! Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία και αλλού. Στη Γαλλία επιμηκύνεται η «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης», ενώ ο στρατός εμφανίζεται σε σύνορα και σύνορα και σύνορα. Το ερώτημα αυτήν τη στιγμή είναι: ποιος μετακινείται ταχύτερα προς τα δεξιά; τα κράτη ή οι κοινωνίες;

Αυτό λοιπόν που μόλις πριν από λίγα χρόνια ήταν αδιανόητο (η εκτροπή από τη δημοκρατία), τώρα μπορεί να εμφανισθεί ως μέτρο (και μάλιστα καθόλου ως «αναγκαίο κακό», αλλά απλώς ως «αναγκαίο») εκτάκτου ανάγκης.

«Ας προσέχουν οι χήνες του Καπιτωλίου». Ιδιαιτέρως τώρα που η κοινωνία είναι κουρασμένη, που η ζωή μας διώκεται και που η απογοήτευση απλώνεται, όπως η σιγανή φωτιά στα ξερά χορτάρια τον Αύγουστο…

Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Επί έξι χρόνια ο λαός πάει από απογοήτευση σε απογοήτευση. Εξι χρόνια τώρα η Ενωση κάνει στην Ελλάδα ένα πείραμα (που μετατρέπει τη χώρα σε προτεκτοράτο) – (αλλά μετατρέπει και την Ενωση σε έναν όλο και πιο αυταρχικό μηχανισμό). Αν, έως τώρα, η

Ενωση δεν έχει υπολογίσει το κοινωνικό και πολιτικό κόστος μιας τέτοιας διαδικασίας, γιατί να υπολογίσει και το κόστος μιας πολιτειακής μετάλλαξης; Αλλωστε αυτή η μετάλλαξη εξελίσσεται παντού στην Ευρώπη.

Το προσφυγικό προς την Ευρώπη καθώς και οι πόλεμοι γύρω απ’ την Ευρώπη, για τους οποίους ευθύνεται και η Ευρώπη, εύκολα μπορούν να βάζουν τις δημοκρατίες στο κρεβάτι του Προκρούστη, σε καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης», υπό το πρόσχημα της «σωτηρίας της πατρίδας», μιας

πατρίδας που δεν βρίσκεται στα χέρια των λαών, αλλά των εταιρειών…

http://www.enikos.gr/stathis/373075,Den-toys-lene-Ayvoyrgoys-alla-einai-xeiroteroi.html